Cel: porównanie wpływu trzech włókien, w tym celulozy, glukomannanu i nowego lepkiego polisacharydu (NVP, czyli glukomannanu, alginianu sodu i ksantanu), różniących się jedynie lepkością, na przyjmowanie pokarmu i ocenę apetytu.
Projekt badania: randomizowane, krzyżowe, podwójnie zaślepione, kontrolowane badanie.
Badani: 31 nastolatków o zdrowej wadze (25 kobiet i 6 mężczyzn; wiek 16,1 +/-0,6 lat; wskaźnik masy ciała 22,2 +/-3,7 kg/m2) spożywało jedno z trzech obciążeń wstępnych 90 minut przed, pizzę do woli. Wstępne obciążenia były identyczne pod względem smaku, wyglądu, zawartości składników odżywczych i ilości błonnika, ale różniły się lepkością (10, 410 i 700 puazów odpowiednio dla celulozy, glukomannanu i nowego lepkiego polisacharydu (glukomannanu, alginianu sodu i ksantanu).
Wyniki: spożycie pizzy było znacznie niższe (p=0,008) po spożyciu nowego lepkiego polisacharydu o wysokiej lepkości (278 +/-111 g) w porównaniu do glukomannanu o średniej lepkości (313 +/-123 g) i CE o niskiej lepkości (316 +/-138 g) wstępnie załadowanych, bez różnicy między wstępnym załadowaniem glukomannanu i celulozy.
Wyniki apetytu, objawy fizyczne i spożycie przez 24 godziny nie różniły się między grupami leczenia.
Wniosek autorów: bardzo lepkie obciążenie wstępne NVP (glukomannan, alginian sodu i ksantan) prowadzi do zmniejszenia późniejszego spożycia pokarmu, zarówno pod względem wagi gramów, jak i kalorii, u zdrowych nastolatków.